NAMASZCZENIE CHORYCH

„Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu”  /KKK 1499/

Obowiązek poproszenia kapłana ciąży na najbliższej rodzinie chorego. W przypadku ciężkiej choroby lepiej poprosić kapłana wcześniej, bowiem jest to sakrament umocnienia. Sakrament ten może być przyjmowany wielokrotnie, a nie tylko w przypadkach krańcowych.

Osoba chora jeśli jest przytomna powinna przed przyjęciem namaszczenia wyspowiadać się u kapłana.

Przygotowanie mieszkania: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świeca, woda do popicia dla chorego. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:

poważne zagrożenie życia,                                                                                                                             jeśli jest przewlekła choroba,
osobom starszym wiekiem,
przed poważną operacją medyczną,
nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.

SAKRAMENTU TEGO NIE UDZIELA SIĘ ZMARŁYM!

Kapłana z posługą do ciężko chorego lub umierającego w domu lub szpitalu wzywamy jak najszybciej i o każdej porze dnia lub nocy, a nie zwlekamy do ostatniej chwili .